Het binden en boeien van personeel. Kent u die uitdrukking?
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik krijg bij deze uitdrukking altijd een beetje kriebels in mijn buik. Ik stel me dan een kelder voor ergens diep onder in een kantoor waar een groep mensen vastgebonden zit aan een bureau en allerlei taken moeten uitvoeren op een computer.
Een beetje zoals vroeger het Rasphuis in Amsterdam, waar vanaf het einde van de zestiende eeuw criminelen, landlopers en andere werkschuw tuig te werk werd gesteld met het idee om ze her op te voeden tot brave burgers die netjes in het gareel liepen van de burgerlijke instituties. En als ze zich misdroegen of werk weigerden, werden ze opgesloten in de kelder die voortdurend volliep met water uit de naastgelegen Singel. Ze moesten dan letterlijk pompen of verzuipen (zie: Rasphuis)
Toegegeven, de omstandigheden zijn sindsdien wel iets verbeterd, maar in het denken over werk is naar mijn mening nog maar weinig veranderd. De heersende moraal is nog steeds dat je moet werken voor je geld, en dat je je best moet doen om iemand te worden. Alsof je niet al iemand bent. Alsof je niet al goed genoeg bent.
Het is natuurlijk begrijpelijk dat ‘werk-gevers’ (ook een interessante term) hun best doen om goede, gemotiveerde ‘werk-nemers’ aan zich te binden en ze geboeid te houden. Maar of die termen ‘binden en boeien’ daarvoor een behulpzame metafoor is?
Hoe zou het zijn als we deze woorden eens zouden vervangen door wat lieflijker termen? Bijvoorbeeld ‘minnen en liefhebben’? Dat je gewoon weer van je werk mag gaan houden, waardoor dat ‘binden en boeien’ helemaal niet meer nodig is? Eerder het tegenovergestelde: dat je mensen bijna verplicht naar huis moet sturen omdat ze anders maar doorgaan met werken. Zoveel houden ze dan van hun werk.
Dus: werp die ketenen af en ga lekker aan de slag.
Ik wens iedereen een hele fijne, liefdevolle werkweek.
(deze blog verscheen eerder op LinkedIn)